Here is a thing I think I never did before: I'm putting up a list of the things I am going to work on, and that need to be finished or at least put well on their way creation wise this coming year. 'Es God bleef'. Is what my late grandmother used to say in Maastricht dialect many long years ago when we kids wished her goodbye, see you tomorrow, 'tot mörrege'. And I recall how as a teenage boy I would time and again cynically laugh away her saying so, and grumble a thing along the lines that, obviously, the Old One would not object to us passing again tomorrow. Not that my opinion about the fictitious 'G-man' got re-made/re-modelled. Like a great many of my generation, I lost my religion, all of it, in the wake of a 'rational enlightening' way back in those kiddy days. And back it never came. Still, I do no longer grumble at such wishes, nor other magic charms. God may long be dead, but I do believe in magic.
1. Audio play(s) for Klangendum (Worm residency commission)
2. Write Sudoku Solution scores and find performers to play them
3. Diktat events; here, there, everywhere
4. [b.]ookoi events: '1024' v.3 as 4-track installation, mp3 book
5. Series & album (2025) of 12 Kuraspiano pieces
6. unPublic in de garagebox
7. Add remaining ten years to the Found Tapes Exhibition
8. Continue and present/sell K7 cover collages
9. A capella (koor!) uitvoering én opname van Commuters
So there you go.
That's what you get, it's what is
8 min read 🤓
my future now, my promised land ( * )
december 18, 2023
« Ni Venkos ! »
I couldn't get back to sleep when I started thinking about what I might bring the new year might bring me. Somehow the Kuraspiano jumped on that train of thought, pushing me to finally really think hard what and how to play on it, what to record with it.
It should, nay, has to come to its end on Beethoven's pedestal in the Bois de Vincennes near Fontenay. That is the 'ultra' plan. I described it. But there it won't be me who is sitting at the keyboard and tame-play the monster. To sound Beethoven's 'Pathétique' I want someone who is trained to do just that; on my broken, out of tune, old piano. After, we'll light the ritual fire of reconciliation, to make it all end.
The Instants Chavirés might be able to organise something like that. It is an amazing work of work of art, no? Many layers deep, wide, sound, sculpture, literature, theatre. A public performance, site specific. But how do I get them to? It is a plan dire in need of money, council permissions, and so on.
Ever since I 'found' the hidden, eternally unfinished Monument à Beethoven in the Fontenay part of the Bois de Vincennes, there's actually two things that still out and up there need to happen. Need to be done.
The first: make that stone base the stage for a Diktat-out-there recording. Which should be relatively easy. But it hasn't happened yet.
The second then is the above dream, and the difficult one. Since her demise on the day after the day after Christmas in 2017, I have been keeping my late mother's piano in its full gloriously untuned and degraded glory stored in a garage box. The dream is to bring that piano out there, hoist it on top of that huge block of stone, and perform the sonate pathétique, all as I imagined already some 12 years ago and wrote up in my ULTRA book on pages 96 and 97.
Kerouac tit meme!
Hier is nog een ander plan dat in vlagen rees die nacht: de Kuraspiano twee, drie, vier weken lang midden in een verder lege, witte galerie, en ik die elke dag die piano improviserend bespeel, en die natuurlijk die improvisaties opneem. Met of zonder publiek? Of in een etalage, dat is beter, en dat het vanaf de straat zichtbaar is. En ook hoorbaar. Maar met het geluid dat door de gesloten deur(en) en de ramen gedempt wordt, zodat het is alsof je het allemaal door dotten van watten heen beluistert.
Mijn denken warrelde en kronkelde zo door, steeds maar rond om die piano heen. Maar daar kwamen toen ineens ook al die voorbespeelde cassettebandjes bij, die al vele, vele jaren onder in mijn kelder in kartonnen dozen liggen opgeslagen. Ik probeerde in de corona quarantaine days al er iets plutôt visueels mee te doen, er blokken van te maken, K7-stenen, ze aan elkaar te plakken, te cementen, maar het lukte me maar steeds niet om dat zo voor mekaar te krijgen dat het resultaat echt 'onverwoestbaar', gelijmd als een steen. Wat voor lijm ik ook probeerde. (Maar misschien steeds nog niet de juiste?) Dus dat werkje kwam weer stil te liggen.
Ik peinsde al draaiend in het donker van zij op zij weer op zij over de mogelijkheid om het komende jaar (misschien de komende jaren?) daar unieke opnames op te zetten. Iets als 'elke dag van het jaar' een cassette vol spelen. Op de Kuraspiano? Of misschien én op de instrumenten, én al wild tapend overdag. Vort, dat is een hele hoop werk natuurlijk... Maar het zou misschien het proberen waard zijn als ik op zijn minst één K7-apparaat had dat nog in een goed genoege staat verkeerde om behoorlijk op te kunnen nemen. Want stel ik zou iedere dag een half uur, een uur of anderhalf uur digitaal registreren, dan zou daarna dat allemaal naar een cassette overgespeeld moeten worden, en dan wordt het bij mekaar al zowat een halve dagtaak, dat is natuurlijk geen doen. Rechtstreeks op de cassette, en dat is dan het ding. Zo zou het moeten gaan.
Ik probeerde het gisteren met de Realistic CTR-76 die van Marta's wijlen vader is geweest en die ik (ook dat al weer zo lang geleden) van haar kreeg. Bij verre het kwalitatief beste apparaat dat ik heb. Maar had nooit eerder nog gepoogd er op op te nemen. Het ding heeft geen ingebouwde microfoon. De diverse lapel dingetjes die ik heb werkten geen van allen. Wel de Sony die ooit voor mijn minidisc recorder dienst deed. Maar zonder input sterkte regeling is het kwakkelen, hoor ik, als ik de piano opneem. Interessant wel dat er een 'voice activation' knopje is. Maar dat wou dan weer niet alle keren werken. Soms wel, soms niet. Afijn. Da's onbetrouwbaar. Toch maar niet dus. Niet met het analog materiaal dat ik zelf nog in mijn bezit heb. Ik kan er een paar doen, incidenteel. Maar niet als een—schrikkeljaar!—366 dagen project.
Dat was een behoorlijke teleurstelling, toch wel, eigenlijk. Maar misschien kan ik het beter als opluchting zien, want het bespaart me wél even een hoop werk, zeg.
Ik bedacht er een realistischer plan instead, nauwelijks een dagje later. Waarom niet gebruik maken van de curieuze situatie dat die piano nu (en maar liefst al bijna zes (6!) jaar) hier beneden in die garage box staat? Want hoe lang is dat nog zo? Ik stel me dus voor dat ik in de box ga spelen en opnemen. De boel een beetje aan de kant, en dan gebruiken. Een serie van twaalf stukken. Eén voor elke maand van het komende schrikkeljaar. Samen goed voor een vinyl plaat. Desnoods een C60 cassette. Maar liefst een vinyl plaat. Twaalf gecomponeerde stukken. Een 'vier seizoenen', four seasons. Met als uitgangspunt de noten van twaalf collages gebaseerd op twaalf met twee dobbelstenen random gegenereerde pianostukjes, uit dat spelletje toegeschreven (maar twijfelachtig) aan Mozart, het 'Musikalische Würfelspiel'.
Die weg slaat dan vervolgens meerdere vliegen in dezelfde klap. Want: de maandelijkse (digitale) opnames die ik uiteindelijk dan gebruik als materiaal om de maandstukken te componeren (ieder mogen die niet veel langer dan 3 à 4 minuten duren) kunnen integraal de unieke-exemplaar cassettes worden, fraai hand verpakt en tegen een redelijke maar goede prijs verkocht worden; hoeveel dat er uiteindelijk per maand worden, hangt dan af van hoeveel ik in een maand weet te registreren. In de garage box.
Een boekje van partituren, foto's, het verhaal van de Kuraspiano, én het resulterende album kunnen dan dienen als 'bewijsstukken' bij het zoeken naar galerie-ruimte voor presentatie ; en het vinden van een mogelijkheid om uiteindelijk die piano op de Beethoven sokkel toch echt in de fik te steken.
Tenslotte dan ook nog dit: één of misschien wel meerdere unPublics in de garagebox!
...
More pieces for piano to do & stage
* 'Time-', for 12 upright piano's
* "TRIO" for 3 piled baby grand piano's (« Pile de Piano's »)
...
.(New Instruments).
...
Helemaal achter in de zaal, tegen de wand, stond een zwarte rechte piano. Hij was een stuk langer dan normaal, omdat het klavier honderd toetsen heeft. Dat is maar liefst een octaaf méér dan er op een standaard vleugel te vinden zijn. Nooit eerder zag ik een piano met zoveel toetsen. Het was een oud geval, een wrak en nauwelijks onderhouden, maar tot mijn eigen verbazing toverde ik er zonder enige moeite de meest fraaie akkoorden uit te hoorschijn.
Achter in een hoekje speelde Akli mee op de tenorsaxofoon. Vastberaden blies hij een snelle reeks van noten. Fier. Het klonk allemaal glashelder, zij het wat gedempt. Dat kwam omdat zijn sax geen mondstuk had. Er stak een bos bloemstengels in de buis, die heel kort afgesneden waren. In plaats van op een rietje, blies hij in dat bosje stengels. Met verrassend effect.
Verderop in de uitgestrekte tuin ga ik op de grasmat zitten, ver genoeg om tegelijk wél, maar ook níet mee te kunnen spelen. Op mijn knak gitaar: gemaakt van een oud, wat vaal en gammel ding dat ik ooit in Parijs op straat vond. Ik zaagde er de hals van af, en monteerde die vervolgens onder een hoek van vijfenveertig graden terug op de body. De knak gitaar heeft maar vier snaren. Witte snaren. Twee voor de bassen, as low as possible, and twee voor het hogere bereik.
notes __ ::
(*) 'The Future Now' is the title of a Peter Hammill album and song from 1978. The lines I want the future now and I want the promised land are part of the song's lyrics. [
^ ]
tags: future
# .536.